چگونه گناه راترک کنیم؟
پاسخ از مناجات شعبانیه:
«إِلهِى! لَمْ تَکُنْ لِى حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِیَتِکِ إِلّا فِى وَقْتٍ أَیْقَظْتَنِى لِمَحَبَّتِکَ.»
معبودا، مرا یاراى آن نبود که خود را از نافرمانى ات وارهانم، مگر آن گاه که تو، مرا براى دوستى ورزیدن با خویش بیدارم ساختى.
«وَ کَما [کُلَّما] أَرَدْتَ أَنْ أَکُونَ کُنْتُ، فَشَکَرْتُکَ بِإِدْخالِى فِى کَرَمِکَ، وَ لِتَطْهِیرِ قَلْبِى مِنْ أَوْساخِ الْغَفْلَةِ عَنْکَ.»
(1)
و چنان که [هرگاه] خواستى، شدم و از تو سپاسگزارى کردم که مرا در قلمرو بخشش خویش درآورى و دلم را از آلودگى هاى غفلت از خود پاک ساختى.
آری جواب همین است راه محبت......
باید دنیا و محبّتش را از دل خود بیرون کنى؛ که: «إذا تَخَلَّى المُوْمِنُ مِنَ الدُّنْیا، سَما وَوَجَدَ حَلاوَةَ حُبِّ اللَّهِ ...»(2)
(هنگامى که [قلب] مؤمن از دنیا خالى گشت، رفعت پیدا کرده و شیرینى محبّت خداوند را مى یابد.
هرگزنمیرد آنکه دلش زنده شد زعشق ثبت است برجریده عالم دوام ما
زندگى ابدى و حیات سرمدى را کسى مى تواند از آنِ خود سازد که دلش به عشق و محبّت دوست زنده گردد؛ که: «إلهى! فَاجْعَلْنا مِمَّنْ ... فَرَّغْتَ فُؤادَهُ لِحُبِّکَ.»(3)
(معبودا! پس ما را از آنانى قرار ده که ... دلشان را براى محبّتت [از هر چیز غیر خود] فارغ ساختى.- نیز: «ألّلهُمَّ! اجْعَلْنا مِمَّنْ ... قُلُوبُهمْ مُتَعَلِّقَةٌ [مُعَلَّقَةٌ] بِمَحَبَّتِکَ ... یا مُنى قُلُوبِ المُشْتاقینَ! ویا غایَةَ آمالِ المُحِبّینَ!»(4) (خدایا! ما را از آنانى قرار ده که ... دلهایشان به محبّتت علاقمند گشته ... اى آرزوى دل مشتاقان! واى نهایت امید دوستداران!) این ماییم که عاشقان اوییم و به زندگى ابدى راه یافتهایم «ثبت است بر جریده عالم، دوامِ ما»
.«إلهى! مَنْ ذَا الَّذى ذاقَ حَلاوَةَ مَحَبَّتِکَ فَرامَ مِنْکَ بَدَلًا؟! وَ مَنْ [ذَا] الَّذى أنِسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغى عَنْکَ حِوَلًا؟!» (5) (بار الها! کیست که شیرینى محبّت تو را چشید و جز تو کسى را خواست؟! و کیست که به مقام قرب تو انس گرفت و لحظه اى از تو روى گرداند؟!- به گفته خواجه در جایى: هرگزم مهر تو از لوح دل و جان نرود هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود آنچنان مهر توام در دل و جان جاى گرفت که گَرَم سر برود، مهر تو از جان نرود
(1)اقبال الاعمال، ص 686
( 2)- اصول کافى، ج 2، ص 130، روایت 10.
( 4و 5و 3)بحار الانوار، ج 94ص 148
برگرفته ازآثار آیت الله سعادت پرور.
افزودن دیدگاه جدید